Verhaal: “Heel fijn dat er een Huiskamer is, waar je met vrienden en familie kunt afspreken”
De tweeling Finan en Kjeld wordt na 31 weken en 2 dagen zwangerschap geboren. Hun ouders Quinten en Lisan verblijven eerst in het Ronald McDonald Huis in Zwolle en daarna zijn zij veel te vinden in de Huiskamer van het MST in Enschede.
“Mijn verlof was nog niet begonnen of ik had al gebroken vliezen”, vertelt Lisan. Ze ligt al 10 dagen in Isala in Zwolle als de tweeling helaas met een spoedkeizersnede wordt gehaald.
Beide jongens hadden een moeilijke start. Het ging niet goed met Finan. Zijn vliezen waren gebroken en hij moest eruit. Kjeld was er nog niet klaar voor om geboren te worden, maar moest zijn broertje volgen. Finan had een heftige start. Hij moest gereanimeerd worden en heeft zuurstoftekort in de hersenen gehad (cerebrale parese).
“De kinderen verbleven op de NICU en lagen dus niet bij mij op de kamer”, vertelt Lisan. “Er was al afstand, maar toen ik na 5 dagen werd ontslagen en Quinten en ik naar het Ronald McDonald Huis in Zwolle gingen voelde de afstand naar de jongens nog groter. Maar eenmaal aangekomen in het Huis was de ontvangst door de vrijwilligers als een warm bad. Het voelde meteen als een heel huiselijke omgeving. Weg uit het ziekenhuis en de vier muren waar je weken tussen ligt. Onze kamer met badkamer was prachtig. Er was bovendien een traplift, een kolfapparaat op de gang en er waren rolstoelen beschikbaar om naar het ziekenhuis te gaan.
Het was heel fijn om samen zo dicht bij het ziekenhuis en je kindjes te zijn. Heel waardevol zo’n warme plek waar je je thuis kunt voelen met ouders die in dezelfde situatie zitten en die je kent vanuit de NICU. Later zijn we dezelfde ouders weer tegengekomen in Enschede. Zo bijzonder!”
Verhuizen naar Enschede
Heel snel en onverwachts kwam het bericht: De jongens mogen naar MST in Enschede. Finan vertrekt vandaag al en Kjeld morgen. “We hebben hals over kop de keuze gemaakt om naar ons huis in Enschede te gaan. We hebben onze spullen opgehaald in het Huis en afscheid genomen van Finan die met de ambulance naar Enschede vertrok. Daarna moesten we afscheid nemen van Kjeld: ‘Tot morgen schat, we zien je in Enschede.’”
“Als tweeling lagen ze bij elkaar op één kamer met een extra bed. Vaak zijn wij daar buidelend met de kinderen in slaap gevallen. In het begin wil je de hele dag daar bij de kinderen zijn, maar we wilden ook heel graag onze vrienden zien die iedere dag hebben gevraagd hoe het ging en trots onze kinderen showen. Heel fijn dat er een Huiskamer is, waar je met vrienden en familie kunt afspreken en kunt bijkletsen, zonder te veel prikkels voor de jongens. We hebben hier heel veel kopjes koffiegedronken.”
“Kjeld mocht als eerste naar huis en weer moesten we een keuze maken. De afdeling lag vrij vol. Beide jongens mochten blijven als ik ook in het ziekenhuis zou slapen. Dit vond ik zwaar omdat er geen uitzicht was wanneer Finan naar huis mocht, maar dingen kunnen ineens snel gaan, want de volgende dag mocht Finan van de monitor af en op 20 december gingen we na 48 dagen met z’n vieren naar huis. Heel fijn, maar ook wel stil. 6,5 weken lang hebben we met een aantal mensen een sterke band opgebouwd. Je laat eigenlijk een heel veilige omgeving achter.”
Weer even terug
De jongens moesten nog twee keer een nachtje terug naar het ziekenhuis. Lisan: “Toen ben ik weer even teruggegaan naar de Huiskamer voor een kopje koffie. Het was fijn om daar weer even te zijn!”
Bron: Artikel ‘Finan en Kjeld’ tbv [t]Huis (pag 4-5)
Editie 2024-01 Zwolle
